powłokę elektronową
Encyklopedia PWN
spektroskopia
dział fizyki obejmujący zarówno badanie budowy i właściwości jąder atomowych, atomów, cząsteczek oraz złożonych z nich układów makroskopowych, jak i badanie ich wzajemnych oddziaływań — na podstawie rozkładu natężenia (tzw. widma) promieniowania elektromagnetycznego pochłanianego, wysyłanego lub rozpraszanego przez te obiekty i rejestrowanego w zależności od długości fali lub częstotliwości promieniowania.
[łac.-gr.],
rozkład natężenia promieniowania rentgenowskiego w zależności od długości fali (lub częst.), otrzymywany za pomocą spektrometru rentgenowskiego;
fiz. przemiana jądrowa polegająca na absorpcji przez jądro atomu elektronu z powłoki elektronowej (najczęściej K) tego atomu i jednoczesnej emisji neutrina;
model teoret. zjawiska zachodzącego w idealnym, nie oddziałującym kwantowym gazie cząstek Bosego (bozonów) w temperaturach bliskich zera bezwzględnego.
elektron emitowany z zewn. powłoki elektronowej w wyniku przejścia atomu ze stanu wzbudzonego o dostatecznie dużej energii do stanu o niższej energii zamiast kwantu promieniowania rentgenowskiego (tzw. zjawisko Augera).
